2 februari. Het is frisjes als ik om 12:00 in korte broek, open schoenen en een dun linnen hemd met korte mouwen in de auto stap. Op Schiphol geef ik mijn auto af en ik vertrouw erop dat de medewerkers van de Schiphol Valet Parking er goed voor zullen zorgen. Snel naar binnen, inchecken, nog even een drankje en een hapje en dan het vliegtuig in; met KLM op weg naar Bangkok. De eerste teleurstelling laat niet lang op zich wachten. “Doe mij maar een Drambui bij de koffie” zeg ik, want dat is nou echt zo’n drankje dat ik thuis nooit drink, maar in het vliegtuig bij voorkeur. “Helaas meneer, we hebben alleen fris, bier, rode en witte wijn”. Ook onze nationale trots KLM gaat meer en meer op een prijsvechter lijken. Ik slaap nauwelijks onderweg, kijk naar een grappige film met Rebel Wilson, een stukje Oppenheimer en een groot gedeelte van Babylon en mopper inwendig verder bij een karige maaltijd met een soort kip en een flesje rode wijn van discutabele kwaliteit. In Bangkok overgestapt op AirAsia. Bij één van de controles blijkt dat ik geen goede volledige namen voor C. heb opgegeven. Na wat oponthoud en een kritische aantekening op de instapkaart kunnen we verder. Nou is Thailand niet mijn favoriete land in Zuidoost Azië, maar omdat mijn reispartner C. persé een keer naar Phuket wilde zijn we nu hier. Van alles wat niet écht positief is in Thailand steekt één vaardigheid er kop over schouders bovenuit: fotograferen. De foto’s op Booking.com waren aanleiding om te boeken, hier aangekomen werkt Photoshop niet meer en is het toch nét een beentje minder; maar ach, het is vakantie! Douchen, een heerlijke soep met kokos, kip, groenten, sereh en nog veel meer erin gegeten, met daarbij een verse mangosap. Na een stukje de weg voor het hotel op en neer gewandeld te hebben geniet ik van een Mojito en twee Mangosteen aan de bar en ga even naar de kamers, waar ik op bed in slaap val en om kwart over 7 weer wakker wordt. We eten wat, valt tegen, en we lopen iets verder naar een ander restaurant om nog een verkwikkend sapje en een ijskoffie te nemen. Een lange dame met extreem lage stem begeleidt ons naar boven, waar een uitzonderlijk knappe jonge vrouw ons bedient. Ook zij heeft een warme lage stem en als ik na een discussie hierover met C. naar haar voeten kijk, die toch wel groot zijn, valt mij ook de adamsappel op. Nu herinner ik me ook weer wat ik zo verwarrend vindt aan Thailand. We bekijken de kaart ter voorbereiding op morgen, maar alle menukaarten worden hier klaarblijkelijk door dezelfde fotograaf gemaakt die ook de foto’s van ons hotel verzorgde; het ziet er allemaal prachtig uit. Ik vraag aan de eigenaresse, die een hoofddoek draagt, dus dat is in ieder geval duidelijk, of we voor morgen lamskoteletten van de BBQ kunnen bestellen. “No problem sir, I will go to the market tomorrow morning and buy lambchops for you”. Naar bed en ik val in een comateuze slaap.