4 februari. Sinds het begin van deze reis heeft C. een akelige droge hoest. Volgens hem een virale aandoening waar hij al maanden last van heeft. Gisteren tijdens de vliegreis werd het almaar erger en hij wil vanmorgen naar een apotheek gaan, omdat de Codeïne die hij al een tijdje op doktersrecept slikt niet werkt. Gelukkig is het zondagochtend en is de apotheek gesloten en lukt het me om hem naar een ziekenhuis mee te nemen. Taxichauffeur “Tony” brengt ons naar de eerste hulp en na wat gedoe aan de balie met het invullen van een inschrijfformulier en het niet bij zich hebben van een paspoort is er een consult. Zuurstofgehalte controleren, kloppen en luisteren op de borst en rug, en een longfoto. “Heb ik in Nederland ook al gehad en alles was schoon”. Het blijkt toch inmiddels een bacteriële infectie te zijn die zich nu manifesteert in een lichte longontsteking; de bronchiën zijn ontstoken. Een uurtje later en 3200 Bhat armer staan we weer buiten, waar Tony ons oppikt. In het oude centrum van Phuket stappen we uit en spreken af dat we hem bellen wanneer we de historie van Phuket bezocht hebben. We zijn nog geen 300 meter verder en ik realiseer dat ik mijn telefoon niet bij me heb. Paniek! C. heeft geen telefoonnummer van Tony, geen telefoonnummer van het hotel en alleen de magneet-doe-de-deur-open-kaart van het hotel waarop een algemeen www adres staat. Geen internetverbinding en bij een restaurant met WIFI bestellen we een middagsoepje en kunnen we op zoek gaan naar het telefoonnummer van het hotel. Ik krijg een antwoordapparaat aan de lijn. We besluiten dan maar een andere taxi te nemen en terug te gaan naar het hotel om vandaar uit Tony te bellen om mijn telefoon terug te laten brengen omdat vanochtend de taxi vanuit de receptie van het hotel besteld is. “Shit, stom, stelletje idioten zijn we!” roep C. “Wat, waarom, hoezo, wat nou weer” vraag ik in lichte paniek. “Ik had jou gewoon kunnen bellen op jouw telefoon en dan had Tony dat gehoord en dan had hij direct kunnen omkeren en de telefoon kunnen terugbrengen!” Ik bel met zijn telefoon mijn nummer en ik hoor “Luud Pieko, hallo………., nee, dat ben ik niet, dit is…”. Ik herhaal dat een aantal keer zonder resultaat. “De telefoon zal nog wel op de stilstand staan in verband met de raadsvergadering van afgelopen woensdag” en geef de moed op. We besluiten dan toch maar het oude centrum te bekijken als plotseling de telefoon overgaat; lag op de bodem voor de achterbank. Terug naar het hotel, bijkomen aan het zwembad en om zeven uur gaan we naar de nightmarket die alleen zaterdag en zondag open is en waar volgens mij alle inventarissen van alle winkels in Phuket zijn uitgestald. Wij komen echter voor de foodmarket. Geweldig! Bedenk maar iets en je kunt het er eten. Na een portie geroosterde eend en lamsribbetjes is het wel weer mooi geweest voor vandaag. Als we op de taxi wachten horen we luide heavy metal muziek. Blijkt een jong meid te zijn met prima stem en heftig gitaarwerk. Geweldig! Morgen maar eens echt proberen een rustdag in te lassen…